Een superdrukke maand vol superleuke spellen: kies daar maar eens de toppers uit! Toch is het de redactie weer gelukt en hieronder kun je lezen welke het geworden zijn. Heb je zelf nog iets veel leukers gespeeld? Hou het niet voor je!

Klaas - Terraforming Mars: Colonies
Liefde op het eerste gezicht is iets dat mij nog nooit is overkomen. Voordat je denkt: verveel me niet met je privéleven: dit gaat over spellen! Want hoewel ik heel blij werd van m’n eerste potje Terraforming Mars nu meer dan een jaar geleden, dacht ik na afloop niet: dit zou wel eens mijn favoriete bordspel kunnen worden. Maar heel wat spelletjes later heeft deze prachtige creatie zich definitief genesteld in mijn hart en kan ik met overtuiging zeggen dat dit inderdaad mijn lieveling is. Ik had het spel heel lang niet zelf, maar dat is sinds Spiel rechtgezet, want daar heb ik de hele rimram gekocht, tot aan de nieuwste uitbreiding Colonies aan toe. Die heb ik laatst voor het eerst uitgetest, met heel veel plezier. In het kleine doosje vind je kolonies, waarop je je kunt vestigen voor beloningen, of je organiseert een handelsexpeditie erheen om zo nog meer materiaal voor je tevreden snorrende ‘engine’ op te halen en met nog meer succes Mars rijp te maken voor bewoning. Een must voor fans van het spel die klaar zijn om hun mogelijkheden nog verder uit te breiden.



Nona - Planet
Dit stukje past hier mooi. Wacht, daar moet ook nog iets, misschien moet ik mijn planeet nog maar een paar keer rond draaien zodat ik alle opties beter kan zien. Hey, nu draait de kamer ook mee! Een stukje van mijn gedachtengang tijdens het spelen van Planet. Wist je dat het niet handig is een 3D-planeet te bouwen die je constant van alle kanten wilt bekijken en rond wilt draaien als je een evenwichtsstoornis hebt en dus snel duizelig bent? Wist ik wel, maar kan me niks schelen. Net zoals het me niks kan schelen dat ik misschien wel nooit goed ga worden in dit spel, omdat ik het overzicht kwijtraak. Het is namelijk gewoon veel te leuk, dus ik word met plezier nog tien keer ingemaakt. Als ik maar lekker m’n eigen planeet mag bouwen, dan ben ik tevreden. Bonuspunten voor ieder schattig dier wat naar mijn planeet komt! Wie geeft nu iets om een spel verliezen als ie een prairiehondje heeft gewonnen?! Planet is niet het beste spel dat ik in november heb gespeeld, maar zeker wel het spel waar ik het meest van heb genoten.



Yorn - Time Stories
Mijn spel van de maand was deze keer Time Stories. Dit is een coöperatief bordspel waarin je door de tijd reist om een mysterie op te lossen. De serie bestaat al een tijdje, inclusief de nodige uitbreidingen. Wij zijn de afgelopen maand begonnen met het basisspel en vonden deze echt briljant! In de basisversie bezoek je een gesticht, het concept van het spel is dat je tijdelijk de lichamen overneemt van diegene die in het gesticht wonen en met hun krachten en gebreken probeert het gesticht uit te pluizen op zoek naar een groot probleem. Deze moet je vervolgens op zien te lossen, maar de tijd die je hebt, is beperkt. Grote kans dus dat je meerdere keren jezelf moet transporteren naar het gesticht (eventueel steeds in een ander karakter dat in het gesticht woont).
Tof is daarbij dat elke keer als je naar een andere kamer reist, iedereen kan kiezen welk gedeelte die van de kamer te zien wil krijgen. Wanneer iedereen een plekje heeft gekozen, mag alleen diegene die bij een schilderij, persoon of ander object staat, de informatie op die specifieke kaart zien. Men mag wel delen wat er op hun kaart staat, maar je mag elkaar deze niet laten zien. Dit zorgt ervoor dat iedereen belangrijk is, omdat iedereen bepaalde informatie heeft. Het is wel essentieel bij dit spel dat je wat inlevingsvermogen moet hebben, zodat je echt het gevoel hebt dat je met zijn allen door het gesticht heen rent. Al was er in het begin enige onduidelijkheid over het doel van wat we gingen doen, waren we er het met zijn allen wel over eens dat het een fantastische ervaring was om dit spel door te spelen. Wat een belevenis! Het enige nadeel is dat je elk scenario uiteraard maar eenmaal kunt spelen (wij deden vijf uur over het eerste verhaal). Al met al zeker is dit spel een aanrader voor wie van coöperatieve spellen houden. De kosten van het spel kan je delen met iedereen waar je hem mee gaat spelen!



Dick - Monolith Arena
Sinds Robinson Crusoe uitkwam, ben ik een fan van Portal Games geworden. Toen ik Neuroshima Hex leerde, werd ik omver geblazen. Ik heb hier alles van thuis liggen, maar vanwege het postapocalyptische thema komt het te weinig op tafel. Sinds Spiel is Monolith Arena beschikbaar. De regels zijn grotendeels hetzelfde als die van Neuroshima Hex, maar deze keer is het thema fantasy. Ook zijn de tegels zijn groter en ze hebben wat extra visuele hulpmiddelen toegevoegd om het spel nog makkelijker te maken. In Monolith Arena is het de bedoeling om twintig punten schade toe te brengen aan de zogenaamde banner van je tegenstander. Je trekt omstebeurt drie tegels. Eén ervan verwijder je direct uit het spel. Met de andere probeer je tactische zetten voor te bereiden. Zo heb je eenheden die de daadwerkelijke schade doen, runenstenen die je eenheden extra bekwaamheden geven en tenslotte zijn er bevelen waarmee je speciale acties kan uitvoeren of zelfs de veldslag start.
Want dat is juist het mooie aan Monolith Arena (en Neuroshima Hex): er wordt pas gevochten als iemand een veldslag start of als het bord vol is. Het is dus erg belangrijk dat je je eenheden en stenen tactisch plaatst. Een veldslag ontvouwt zich in volgorde van prioriteit: eenheden met een prioriteit vier komen voor die met drie enzovoort. Zo kan het zijn dat een eenheid met een lage prioriteit al uitgeschakeld is voordat deze schade kan aanbrengen. Tenslotte zijn de monoliths toegevoegd. Hierin zitten twee eenheden of stenen verborgen met bovenop de banner. Als je ervoor kiest niks op het bord te plaatsen, mag je deze uitklappen en zo je tegels bekend maken. Maar let op: deze klapt pas weer in als er een veldslag is geweest. Ook kan een tegel in de monolith vernietigd worden. Als je die niet snel vervangt, kan je tegenstander in je monolith gaan zitten. De monoliths brengen daarom een extra tactische laag in het spel. Ik heb het spel de afgelopen maand al erg veel gespeeld (er komt binnenkort ook een review voor) en ben tot nu toe ongeslagen. Het thema is erg toegankelijk en komt daardoor makkelijker op tafel.



Elin - Between Two Castles of Mad King Ludwig
In mijn coming-of-age als bordspeler ben ik, merk ik, in een nieuwe fase beland. Ik ben niet meer zo van de party games! Die goeie, ouwe party games, die wegbereiders, die trekpleisters die mij de hobby in sleurden, die heb ik nu wel een beetje gehad. Ik speel tegenwoordig liever van die droge, middelzware engine builders, waarbij je na uren intens puzzelen opkijkt en ziet dat er - verrek! - ook drie andere spelers bij waren. Mijn best van deze month koppelt het sociale van party games met het opbouwende van engine builders: Between Two Castles of Mad King Ludwig. In dit spel bouw je kamertje voor kamertje een kasteel en kun je door slim te combineren extra veel punten scoren. Het geweldige aan dit spel is dat je niet één, maar twee kastelen bouwt. Eén met de persoon links van je, de ander met de persoon rechts van je. Je minst succesvolle kasteel bepaalt je eindscore, dus zul je ze allebei zo sterk mogelijk moeten maken. Dat maakt dat je twee kanten op zit te smoezen, schouder aan schouder, alsof je leven ervan af hangt. Een heerlijke, middelzware puzzelgame, die je er zo op een feestje tussen kunt smijten.