Kun je zoiets ongrijpbaars als liefde onder woorden brengen? Moet je het wel willen? Waarschijnlijk niet, maar Klaas gaat het toch proberen. Gewillig slachtoffer: de georganiseerde chaos van Mission: Red Planet.

Liefde is blind, maar in het geval van Mission: Red Planet is dat niet eens nodig. Als het op tafel ligt, trekt het bekijks. De massa’s kleurige, fijn gedetailleerde astronautjes, de prachtige steampunk-illustraties op de kaarten… Zelfs de rondeteller ziet eruit als een snelheidsmeter in de machinekamer van een retro-futuristisch ruimtevaartuig. Met zulke componenten ben je al blij voordat er ook maar een beurt is geweest.



Sabotage!
Maar het wordt nog beter. Tenminste, als je niet bent aangeschoven voor een spel waarbij je de volledige controle hebt over wat je gaat doen. Want in Mission: Red Planet is de spacerace hard en genadeloos en wordt je concurrenten saboteren enthousiast aangemoedigd. Het doel is om met jouw ploeg ruimtehelden af te reizen naar de rode planeet en die compleet leeg te trekken: het bulkt er namelijk van de waardevolle mineralen. Maar je tegenspelers hebben precies hetzelfde plan en dat gaat botsen, gegarandeerd.



Wat flik je me nou?
Het principe is overzichtelijk: elke ronde speelt iedereen een kaart met daarop een personage met een specialiteit. Een piloot bijvoorbeeld, die naar elk plekje op Mars kan vliegen. Maar ook een femme fatale, die astronauten kan laten omruilen van team. Maar – en nu komt het – al deze figuren activeren in een vaste volgorde, zoals bij Machiavelli bijvoorbeeld. En kan het dus gebeuren dat jij van plan was om drie astronauten aan boord te laten gaan van een raket op weg naar jouw gedroomde gebiedje, maar dat iemand anders het ruimteveer voortijdig heeft laten vertrekken met hulp van de geheim agent, of dat de saboteur het ding zelfs heeft opgeblazen, met passagiers en al.



Obstakels
Ik hou best van een lekkere dosis strategie in de spellen die ik speel, maar het hoeft me ook weer niet zo ver te gaan dat de meest briljante geest aan tafel precies kan doorrekenen wat de beste beslissingen zijn. Misschien omdat ik niet die briljante geest ben, maar los daarvan geniet ik over het algemeen meer van slalommen om obstakels die het spel en mijn tegenspelers op mijn pad slingeren. In Mission: Red Planet is het een gegeven dat je plannen getorpedeerd gaan worden door de concurrentie. De kunst is om daar handig op te reageren met het spelen van de juiste kaart op het juiste moment of je tactiek te wijzigen. Iedereen heeft een missiekaart die lekker veel punten op kan leveren als je hem volbrengt, maar misschien is het wel veel effectiever om die helemaal los te laten, of een nieuwe te trekken.



Kaboem!
En niet te vergeten zit er een keerzijde aan al die sabotage van jouw werk: jij kunt anderen net zo hard een moersleutel tussen de radertjes smijten. Zo, dus deze raket met vier blauwe ruimtevaarders is bijna klaar om te vertrekken? Kaboem! Zet die poppetjes maar op de tegel voor jammerlijk overleden astronauten. Ah, die vliegt zo meteen naar Vastitas Borealis? Hop, nu gaat hij naar Phobos. Goede reis! Een bulderende moehaha-lach is onmisbaar bij dit spel.

Ik heb dit spel gespeeld met mensen die niet blij worden van veel interactie – geen goed idee. Maar kun je een goede naaistreek op z’n tijd wel waarderen, dan is dit een voltreffer. En net als geestverwanten zoals Colt Express en Libertalia speelt het snel: in minder dan een uur is het weer klaar. Daarom hou ik van Mission: Red Planet – en iedereen mag het weten!

Tekst: Klaas Kaptijn