Het is vakantie, mijn drie kinderen zijn alle dagen thuis en ik ben de ouder van dienst. Omdat ik docent ben, ben ik ‘gezegend’ met dezelfde vakanties als de kinderen. Waar mijn man ‘s ochtends flierefluitend de deur achter zich dicht trekt, breek ik mijn hoofd over de volgende dagbesteding. Gelukkig hebben we spellen! Anders zou ik met ze moeten knutselen of zo.

Door: Elin Derks



Spellen met kinderen – het luistert nauw voor de bordspelfan. Dring te vroeg te moeilijke spellen aan ze op en ze willen nooit meer met je spelen. Zelf moet ik juist van de meeste kinderspellen niks hebben, omdat ze bedroevend voorspelbaar kunnen zijn. Hieronder presenteer ik, per kind van mij, de spellen die de gulden middenweg bewandelen: goed te doen voor de kinderen en toch ook leuk voor mij.

Met de oudste

Mijn oudste zoon is bijna twaalf en gaat na de vakantie naar de middelbare school. Er is eigenlijk geen spel in onze kast waarvoor hij te jong is. Het is meer dat hij te lui is. Vervloekt zij de spelcomputer. Drie spellen waarvoor hij nog wel te porren is:

Hero Realms: een snelle deckbuilder, waarin je als middeleeuwse ridders het duel aangaat. In je beurt trek je vijf kaarten, waarmee je de ander schade toe kunt brengen en sterkere kaarten kunt kopen. De vraag is wie het snelst de grootste aanvalskracht heeft. Meestal mijn zoon. Ik weet niet hoe hij het doet.

Gesjaakt!: doel van dit spel is om zo min mogelijk kaarten op handen te krijgen. Op tafel verschijnen de kaarten 3 tot 35, die je met fiches kunt afkopen. Zijn je fiches op, dan móét je de kaart wel pakken. Of je doet dat uit voorzorg, omdat het een lage kaart is of er ondertussen een berg waardevolle fiches op ligt. Een klein, fijn kaartspel vol onverwachte wendingen en onderling geplaag.

De Legenden van Andor: dit is een van de weinige grote spellen die mijn zoon graag speelt. Dat komt, denk ik, door het Lord of the Rings-achtige thema, de spannende verhaalkaarten en het feit dat je samenwerkt. En omdat hij dan later naar bed en chips en cola mag. Je moet er wat van maken als ouder.

Met de middelste

Mijn dochter is acht en – yes! – een liefhebber van bordspellen. Ze gaat al mee naar beurzen en is in veel verschillende spellen geïnteresseerd. Twee kanttekeningen: ze wordt snel chagrijnig als ze een spel niet snapt en ze kan slecht tegen haar verlies. Hieronder dus spellen die ze goed aankan en waarin winst en verlies niet zo uitmaken:

Ligretto: een razendsnel kaartspel, waarin iedereen tegelijk probeert zijn kaarten kwijt te spelen. Dat kan op het midden van de tafel, waar steeds meer aflegstapeltjes ontstaan. Omdat iedereen op dezelfde stapels aast, ontstaat er al gauw een gekkenhuis. Mensen springen op, juichen, vloeken en lachen en dat is elke keer weer een feest.

Love Letter: we spelen geen ander spel zo vaak met de dochter als Love Letter. Om de een of andere reden heb ik het nog nooit – nog nooit! – van mijn dochter gewonnen. Ik weet niet wat het is. Love Letter bestaat uit een deck van 18 kaarten verdeeld over acht personages, van een simpele wachter (één punt waard) tot een charmante prinses (acht). Doel is om met de hoogste kaart te eindigen. Onderweg kun je elkaar er op allerlei manieren uit werken – prima manier om de onderlinge spanningen te ondervangen.

PitchCar: een soort sjoelen met kleine autootjes op een houten racebaan. Je bouwt eerst een spoor vol bochten en schansen en probeert dan met je autootje zo snel mogelijk drie rondjes af te leggen. De dochter eindigt meestal als eerste, mijn man als tweede en ik ergens ver na de overige spelers.

Met de jongste

Mijn jongste zoon is vijf en komt qua spellen net om de hoek kijken. Hij kan nog niet lezen en doet ook motorisch voor zijn broer en zus onder, wat hem hevig kan frustreren. In onderstaande spellen speelt dat allemaal niet zo’n rol:

Wie heeft het gedaan?: vriendelijk whodunnit-spelletje, waarvoor je een goed geheugen moet hebben. In een rondje liggen elf dieren met daarnaast elf gedekte voedselkaartjes en kasteelbewoners. Eén van de kasteelbewoners heeft de ring van de koning gestolen. Met elke voedselkaart die juist geraden wordt, kan er een verdachte worden weggestreept, net zo lang tot de dader over blijft. Ik vermoed dat we een regel in het spelletje gemist hebben – we verliezen nooit – maar dat maakt de overwinning er niet minder op.

Escape: dit kaartspel is een variant op Pesten, dat door het boeventhema iets overzichtelijker is. Mijn zoon hoeft er alleen getallen en kleuren voor te kennen en voelt zich met een boel kaarten op handen een hele vent. Net als bij Pesten kun je elkaar met bepaalde kaarten in de weg zitten, waar hij duidelijk van geniet.

Celestia: dit is een push-your-luckspelletje, waarin je om de beurt kapitein van een luchtschip bent. In je beurt gooi je twee tot vier dobbelstenen om te zien welke kaarten je moet afleggen om het volgende eiland te bereiken. Heb je die niet, dan stort het luchtschip neer. De overige spelers moeten beslissen of ze bij je in de boot durven te blijven. Omdat het spel niet met woorden maar icoontjes werkt, kan de jongste al mee doen. Hij blijkt nog te kunnen bluffen ook.



Spellen – ze helpen je als ouder maar mooi aan de knutseltafel of binnenspeeltuin ontkomen. Heb jij nog tips voor spellen met kinderen? Laat het ons weten in een reactie!