Zombies hakken, smokkelwaar vervoeren, bouwen op de bodem van de oceaan: onze redactieleden hebben het allemaal gedaan de afgelopen maand. Binnen de veilige grenzen van een bordspel, uiteraard. Ook onze nieuwe aanwinst Vincent doet een duit in het zakje. Smeergeld, in dit geval.

Anna: Zombicide

Een aantal jaar geleden beleefde ik een van mijn slechtste co-operatieve ervaringen ooit met Zombicide. We speelden met zes man waarvan twee vanaf het begin ieders beurten bedachten, dus stiekem speelden ze gewoon met zijn tweeën en volgden de overige spelers hun commando’s op. Dit duurde vijf uur. Dit nooit meer, dacht ik daarna. Echter gezien alle goede verhalen en omdat ik mij besefte dat de ervaring niet zozeer aan het spel lag, heb ik dit spel afgelopen weekend eindelijk is goed kunnen spelen. Zonder kickstarter poespas, gewoon de eerste editie. Ik had het onwijs naar mijn zin. Het spel is simpel qua regels, maar krijgt het toch voor elkaar echt als zombiespel te voelen. Dit mede door het feit dat de zombies opeens als een horde achter je aan kunnen komen. Opeens zijn ze dan een stuk gevaarlijker dan als eenzaam shotgun voer. Net als in een zombie apocalypse kun je elkaar helpen of gewoon voor je eigen leven kiezen als de rest er een potje van maakt. Mocht je zelf ook willen starten met Zombicide is dit het uitgelezen moment. CMON heeft namelijk aangekondigd met een Zombicide second edition dit najaar te komen. Mijn geld hebben ze in ieder geval al in hun laatje!

Dick: This War of Mine

Een spel dat al jaren op mijn want-to-play list stond, was This War of Mine. Ik hoorde er goede dingen over, maar helaas kende ik niemand in de buurt die het spel had. Uiteindelijk heb ik het spel maar zelf gekocht en ik heb er geen moment spijt van gehad. In dit spel speel je gezamenlijk een groep mensen die zich verschuilen in een huis tijdens een oorlog. Overdag moet je zoeken naar bouwmateriaal, eten, drinken en andere benodigdheden. ‘s Nachts laat je de mensen de wacht houden, maar kun je ze er ook op uit sturen om op zoek te gaan naar hulpmiddelen. Maar ze slapen dan niet en zijn dan te moe om de volgende dag veel te doen. Vermoeidheid is niet eens de enige conditie waar je rekening mee moet houden. Ze kunnen ziek, gewond of simpelweg ongelukkig worden. Je moet een manier vinden om dat allemaal te balanceren en het einde van het spel te halen. Daarnaast kom je soms voor moeilijke keuzes te staan. Nee, het spel is niet makkelijk en zeker geen feest. Het is een diepgaande ervaring over hoe het voelt om vast te zitten in een oorlogsgebied. En ik kan iedereen aanraden dit spel minstens een keer gespeeld te hebben.

Klaas: A Feast for Odin

Net als Dick heb ik de afgelopen maand een spel gespeeld dat ik al een hele tijd wilde proberen. De meeste creaties van ontwerper Uwe Rosenberg die ik gespeeld heb - Agricola, Patchwork, Le Havre - kan ik prima waarderen. Maar A Feast for Odin staat bekend als zijn magnum opus: een spel waarin al zijn paradepaardjes samenkomen in één groot feest van worker placement, action selection en gepuzzel met tetris-achtige tegels. Ik moet zeggen dat een eerste potje best een intimiderende ervaring is met de 61 vakjes waar je je viking-werkers op kan zetten, maar als je eenmaal weet wat ze daar kunnen doen, blijven er iedere keer maar een paar verstandige keuzes over. De vrijheid die je hebt om je eigen pad naar de overwinning te kiezen, is een unieke eigenschap van dit spel. Plunder je jezelf naar glorie? Kies je voor een aanpak met een stal vol schapen en koeien? Of zet je vallen voor wolven en harpoeneer je dikke walvissen om met vlees en huiden rijk te worden? Het kan allemaal. Ik heb nu twee potjes gespeeld en ik kan niet wachten om de volgende keer weer een nieuwe strategie te proberen. Groenland ontdekken bijvoorbeeld?! Of mijn gaven als edelsmid verkennen? Jippie!

Elin: Underwater Cities

Het is alweer bijna tijd voor SPIEL Essen, de jaarlijkse megaspellenbeurs in Duitsland. Vorig jaar kocht ik op die beurs het spel Underwater Cities, een ambitieuze engine builder, die ik zonder uitproberen in mijn mandje gooide. Hij stond bovenaan mijn most-wanted-lijst en daar vertrouwde ik maar even op. Thuis bleek Underwater Cities gelukkig geweldig te zijn; een jaar later is het nog steeds mijn meest geliefde spel (nét voor Terraforming Mars en Scythe). Nu, een jaar na aankoop, is Underwater Cities zo maar weer mijn Best of the Month. Mijn man en ik speelden het deze maand in solo-modus. Dat is onze nieuwe uitvinding: we doen alsof we samen één speler zijn, zodat we niet van elkáár, maar van het spel moeten winnen. Een stuk gezelliger, kan ik je vertellen. Vanavond gaan we op die manier Dinosaur Island spelen. Wie weet mijn Best of the Volgende Month.

Nona - Orakel van Delphi

Deze maand speelde ik weinig nieuws, wel veel oude favorieten. Eentje die ik nog niet eerder heb genoemd, is het Orakel van Delphi. In dit spel race je met een bootje over het spelbord om allerlei taken voor de god Zeus te volbrengen. Zo moet je standbeelden oprichten, offers brengen en monsters verslaan. Elke speler heeft dezelfde taken, dus het is belangrijk je medespelers te snel en te slim af te zijn. Acties voer je uit met dobbelstenen, maar er zijn tig manieren om die te gebruiken en zelfs van kleur te veranderen, dus de geluksfactor is niet hoog. Heel ver vooruit plannen heeft echter ook weinig nut. In Delphi is het veel belangrijker om het beste te maken van het huidige moment met je huidige middelen, seize the day zeg maar ;-) Wie daar goed in is, maakt veel kans om te winnen! Doordat je het spelbord op tig manieren kan opbouwen is het super herspeelbaar. Daarnaast vind ik het super fijn dat ervaren spelers in een uur een potje kunnen spelen, ideaal wanneer ik een spel met veel opties wil spelen maar weinig tijd heb :-)

Vincent: Sheriff of Nottingham

Vincenity hier. Een mede-boardgamefanaat en goede vriend nodigden mij en twee anderen uit met maar één doel: het spelen van Sheriff of Nottingham. De regels en speelwijze waren al meteen duidelijk, want zoals altijd bekijken wij op YouTube een instructiefilmpje voordat we het spel spelen. Het spel refereert uiteraard naar het intrigerende verhaal van Robin Hood. Terug in Engeland komt hij, na een zeer lange kruistocht, lijnrecht tegenover de sheriff van Nottingham komt de staan die op harde wijze de wet van de nieuwe koning uitvoert en het volk hun zuurverdiende ponden afneemt via belachelijk hoge belastingen en invoerrechten. Alstublieft.

Het spel ziet er geweldig uit. Zoals bij veel nieuwe boardgames is er veel tijd in het artwork gestoken, want boardgamers zijn het erover eens: het oog wil ook wat. Iedere speler krijgt een marktkoopman/-vrouw als spelerskaart en iemand krijgt de eer om ook de rol van sheriff te spelen. Deze rol rouleert en met vier spelers mag iedereen de sheriff tweemaal spelen. De handelaren en de sheriff zijn overdreven uitvoeringen van typische middeleeuwse figuren in een klein Brits provinciedorp. De goudeerlijke marktlui verzamelen iedere ronde via een deck kaarten zes goederen zoals kaas, kippen, brood en appels en daarnaast is er een grote voorraad smokkelwaar in de aanbieding. Uiteraard is het de taak van de sheriff om deze ‘contraband’ te vinden en op te ruimen.



Hier komt het prachtige spelelement van Sheriff of Nottingham naar voren: de handelaren stoppen minimaal één tot maximaal vijf kaarten (van de zes) in een buidel en knippen deze dicht met een drukknop. De handelaar geeft zijn goederen aan voor inspectie bij de sheriff. In onze eerste ronde had ik maar liefst vijf appels aan te geven. Meteen gaat de wenkbrauw van mijn medespeler de sheriff omhoog. ‘Vijf appels Vincenity? Dat ga je niet menen.’ De sheriff knipt de buidel open voor inspectie en treft hier inderdaad vijf kaarten met appels erop afgebeeld. Helaas sheriff, je hebt kostbare tijd verspild en betaalt mij tien pond. Gevolg: vrolijke blikken rond de tafel. Speler twee is aan de beurt en verklapt de sheriff dat hij slechts drie broden heeft te verkopen. Lastig. De sheriff heeft inderdaad gezien dat deze bakker twee broden uit de grote voorraad pakte. Na het verlies van hiervoor laat hij het gaan. Geen inspectie. Speler drie geeft vier kazen aan. Nu kijkt de sheriff eens streng: ‘Jij hebt drie kaarten van de gesloten voorraad getrokken en nu heb je vier kazen? Inspectie tijd!’ De drukknop gaat bijna open maar dan roept de dame met een bezweet gezicht: ‘Euh wacht! Beste sheriff kunnen we er niet over.. praten? Ik heb hier vier pond met uw naam erop. Laat me gewoon naar mijn kraampje gaan, oké?’ Maar de sheriff is niet om te kopen. Niet voor dit bedrag. De buidel gaat open en er rolt een tweetal kazen uit, een heuse kruisboog en een rol zijde. ‘Dat wordt betalen mevrouw. De kosten zijn vier pond per gesmokkeld object’. Gevolg: vrolijke blikken rond de tafel.

Wie van een goede pot blufpoker houdt, is zeker tevreden over dit spel. Het ‘lezen’ van je tegenstander of het overtuigen van de ander om toch zeker niet deze buidel te openen kan voor hilarische momenten zorgen en dat gebeurde dan ook aan de lopende band. Puntje van kritiek: het binnenhalen van eerlijk waar en smokkelwaar compleet negeren is (helaas) wel een legitieme manier om te winnen. De game ontwerpers hadden de smokkelwaar wellicht net iets waardevoller mogen maken voor de dappere dieven onder ons. De uitbreiding Merry Men, een verwijzing naar de bandieten van Robin Hood die stelen van de rijken om te geven aan de armen, schijnt dit gevoel weg te nemen. Laat dit nu net de laatst aanwinst in de boardgame-groep te zijn. Deze avond wordt vervolgd!