Illusion
Uitgever: White Goblin Games
Adviesprijs: €10,95
Speelduur: 15 minuten
Aanbevolen leeftijd: Vanaf 8 jaar

Op een koude zaterdagavond zit ik gezellig met een kopje koffie met mijn vriendin op de bank tv te kijken. Ik kijk een aflevering van Mindf*ck! Illusionist Victor Mids laat zien waarom hij zo uniek is. Hij wekt constant de illusie te vertrouwen te zijn. Op die manier leidt hij zelfs meesterpolitie Ellie Lust om de tuin. Nu White Goblin recent Illusion heeft uitgebracht wilde ik wel eens zien  in hoeverre ik geschikt ben om met optisch bedrog om te gaan. Illusion is “Een uniek kaartspel waarbij zowel gokken als optisch bedrog centraal staan” is op de site te lezen. Ik ben er klaar voor!

Meer of minder kleur?
Bij Illusion draait alles om jouw inschattingsvermogen. Het komt er op neer dat er op een kaartje allerlei figuren, symbolen of simpelweg vlekken getoond worden in allerlei verschillende kleuren. Telkens wordt er een nieuw kaartje neer gelegd en is het aan jou de vraag of er op dit nieuwe kaartje meer of minder van een bepaalde kleur op staat. Het pijlenkaartje vertelt je op welke kleur je moet letten. Er zijn 12 pijlkaartjes. Iedere ronde leg je als eerste een pijl neer en die pijl is rood, geel, blauw of groen. In dit voorbeeld is de pijl groen. Hierna pak je het bovenste illusiekaartje van de stapel en begint de beurt voor speler 1. Hij moet zeggen of er op het volgende kaartje meer of minder groen te zien is. Is er minder groen te zien, dan legt hij het kaartje voor het andere kaartje neer; is er meer groen te zien, dan legt hij het kaartje erachter. Speler 2 pakt het volgende kaartje en heeft nu drie keuzes. Of hij legt hem voor de twee kaartjes, of ertussen of erachter. Op die manier ontstaat er een reeks kaartjes.

Wanneer een speler twijfelt over of de reeks nog klopt, roept hij overduidelijk: “Ik twijfel!” Daarna worden alle kaartjes omgedraaid. Op de achterkant staat het percentage vermeld van hoeveel procent het kaartje groen is. Als alles op de goede volgorde ligt, krijgt de speler voor hem de pijl, ligt alles niet op de goede volgorde dan krijgt de speler die twijfelt het pijlkaartje. Wie aan het einde van het spel de meeste pijlkaartjes heeft wint.

Manipulatie
Het spel is ontzettend gemakkelijk te spelen en op de bordspellenmiddag in mijn klas heb ik het met twee kinderen gespeeld. Laten we ze Luuk en Pim noemen. Pim zit links van mij en Luuk voor mij. Pim was kleurenblind en vond het toch wel grappig om mee te doen. Luuk wist dit en stond 1 pijlkaart achter op mij. Toen Pim een kaart kreeg voorgeschoteld keek hij schaapachtig naar voren. Natuurlijk had hij geen idee. Het was overduidelijk dat de rode kleur enorm de overhand had op de kaart, maar dat zag hij natuurlijk niet. Luuk zei stiekem en behulpzaam: “je moet hem vooraan leggen.” Voordat ik kon ingrijpen legde Pim zijn halfrode kaartje nonchalant vooraan de stapel. Hierop was Luuk aan de beurt en riep het bijna uit: “IK TWIJFEL!” Natuurlijk klopte de reeks nu niet meer en kreeg Luuk een kaartje.

Natuurlijk kan je op die manier de boel saboteren en manipuleren om tot de overwinning te komen. Logisch nadenken en genoeg twijfelen zijn de instrumenten om te winnen met dit spelletje en natuurlijk helpt het, in die specifieke geval, als je niet kleurenblind bent.

De vorm
In de klas was dit spel bij een aantal kinderen een succes. Doordat na een half uur het spel nog niet uitgepakt was door de kinderen was de illusie dat het niets zou worden. Toen ik aan de tafel ging zitten met 2 kinderen om het spel uit te leggen en mee te spelen, vonden ze het erg grappig. Een spel spelen met de meester is op de 9-jarige leeftijd nog iets leuks. Toch sloten, ook toen ik weg liep een aantal kinderen aan. Onder leiding van één van de kinderen wilden er steeds meer meedoen.

Na twee potjes hadden de kinderen het echter wel gezien en liepen ze gauw naar de eierdans, waarbij ze lekker gek konden doen en toen het eerste spelletje levensweg was afgelopen, was het hek helemaal van de dam. Illusion lieten ze na een schamele 4 potjes toch uiteindelijk links liggen. De nieuwigheid was er net iets te snel af.

Kleur bekennen
Illusion is erg simpel, razendsnel en het is soms lastig inschatten of een bepaalde kaart meer of minder van een bepaalde kleur bezit. Het maken van een volgorde en daarna kijken of de volgorde klopt is voor veel mensen erg leuk. Toch is het lastig om in te schatten wie er op dit spel zit te wachten. Wanneer je kijkt naar andere spelletjes in dezelfde categorie, zijn er al behoorlijk veel en met interessantere onderwerpen dan kleuren. Zo heb je Shit happens. Hierin moet je inschatten wat mensen als het meest vervelend ervaren en hoeveel procent van de mensen dat vervelend vindt. Het  is logisch dat mensen het kopen aangezien het sensationeel, absurdistisch en grappig is. Een andere variant op het spelconcept is Anno, waarin je gebeurtenissen op volgorde van jaartal moet zetten, daar leer je nog iets van. Daarnaast is 1 op de 12 mannen kleurenblind, deze groep zal dit spel dus sowieso niet kunnen spelen. 

Het spel is dan ook voornamelijk bedoeld voor kinderen, maar ook voor hen blijkt dit kaartspelletje toch net iets te gemakkelijk. Er is geen strategie, er is geen geluksfactor, het is enkel het op volgorde leggen van kaartjes. Persoonlijk had ik in de vormgeving ook meer diversiteit verwacht. Niet alleen simpele symbolen, maar ook bijvoorbeeld figuurtjes die het moeilijker maken om het kleurverschil te zien en wat te denken van meer dan vier kleuren. Dan zou je pas echt versteld staan van hoeveel rood, groen, blauw of geel erin zou zitten. Het had al met al een stuk creatiever gekund.

Desalniettemin, zaten de kinderen bij het spelen van het spel wel continu bij dit spelletje. Op een gekke manier had de simpelheid bij een aantal kinderen wel effect. Doordat je makkelijk kan winnen, heb je snel succeservaringen. Verder waren de kinderen net als ik ook niet helemaal onder de indruk van dit spelletje, want het waren wel voornamelijk dezelfde kinderen.

Conclusie
Ik vergelijk eten graag met bordspelletjes. Hoe makkelijker het gerecht is, des te lekkerder is het eten. Gemakkelijke bord- of kaartspellen, leg je gemakkelijk op tafel, zijn makkelijk uit te leggen en zijn vaak gauw klaar. Bij Illusion gaat dit niet helemaal op, omdat er een beetje flair mist.
Qua optisch bedrog, wat het spel toch beloofd, vind ik het spel erg tegenvallen. De volgorde klopt veelal, maar soms zitten de percentages zo dicht tegen elkaar aan, dat het langzaam op gokken aankomt.  Voeg daar de redelijk saaie vormgeving aan toe, het gebrek aan strategie en de manipulatie die alleen kan wanneer je tegenstander een handicap heeft, en het spel is niet spannend genoeg om het geheel lang interessant te houden. Ik zou zeggen: ‘we zijn weer een illusie armer, terug naar de tekentafel en vraag advies aan Victor Mids!’

Maar toch… Blijft het knagen. Illusion heeft dan niet de flair van de andere bordspellen op de site, stiekem is het toch wel grappig als je het in en goed gezelschap speelt. Kijk, Illusion is geen spel dat je een avond op het programma hebt staan. Sterker nog, ik denk dat hij nergens vooraf op de planning staat, maar als tussendoortje tussen twee wat moeilijkere en zwaardere spellen is Illusion leuk. Toch denk ik dat er meer uit was te halen.

Deze recensie is geschreven door Yannick van Dijk.