Uitgever: 999games
Aantal spelers: 3 tot 9
Speelduur: +/- 45 minuten
Aanbevolen leeftijd: Vanaf 10 jaar
Adviesprijs: €24,99

Toen ik te horen kreeg dat 999games Saboteur: De Verloren Mijnen uitbracht, was mijn interesse meteen gewekt. Saboteur is binnen mijn vriendenkring namelijk een uiterst gewaardeerd kaartspelletje. Er zijn geen vriendschappen op stukgelopen, maar argwanender zijn sommigen er zeer zeker van geworden. In Saboteur was namelijk niemand te vertrouwen, elke ronde weer. Het te vroeg onthullen van je identiteit was funest, aangezien je dan zonder pardon buitenspel werd gezet. Wat voor spelingrediënten herbergt Saboteur: De Verloren Mijnen om de franchise van een frisse wind te voorzien, en is dit geslaagd?
Waar in het originele Saboteur de kampen verdeeld waren in goed en kwaad, daar zijn er in dit bordspel simpelweg twee kleuren kampen: geel en paars. Een kamp verdeelt aan het eind van het spel de schatten over haar leden. Tenminste, als iedereen ook in dienst van het kamp werkt. Aan het begin van een ronde krijgt iedereen een dwergkaart, met daarop zijn of haar identiteit. Op de kaart kan staan dat je puur en alleen voor jezelf schatten gaat ophalen (door ons ook wel de ZZP-dwerg genoemd), dat je een goedzak bent en in teamverband gaat spelen, of undercover bent bij het andere dwergenkamp, maar aan het eind jouw schatten overhevelt naar de vijand. De andere spelers zien aan het begin alleen de achterkant van ieders kaart, die paars of geel is. Met die fase achter de rug, is het tijd om schatten te gaan zoeken!



Als vanouds

Op het speelbord bevinden zich vooraf vier locaties voor mijnen, waar je een weg naartoe zult moeten leggen. In drie van deze mijnen bevindt zich iets van waarde. In de andere mijn ligt een draak op je te wachten, die je de nodige minpunten in de schoenen wil schuiven. Net als in het origineel bevat het spel allerlei wegenkaarten, zoals splitsingen, bochtjes en kruispunten. Door deze goed neer te leggen, kun je de schatten uiteindelijk bereiken. In tegenstelling tot het origineel, zijn er nu ook wegenkaarten die restricties herbergen. Zo is er een wegversmalling waar maar één dwerg op mag staan, een meer waar een boot voor moet worden gezocht en een blokkade van boomstammen waar een bijl voor nodig is. Het zijn de kaarten die de persoonlijke blokkades van het origineel vervangen, waar je spelers simpelweg kon uitschakelen door hun gereedschap te slopen. Die acties bevinden zich nu dus continu op het speelveld, wat aanvallen minder persoonlijk maakt en meer een probleem voor iedereen. Dat je spelers niet meer persoonlijk kan narren, is een gemis. Wanneer je namelijk zeker bent dat iemand niet in jouw voordeel handelt, is deze persoon moeilijker aan banden te leggen.

En om er achter te komen of spelers wel of niet te vertrouwen zijn, hoef je niet meer alleen op je gevoel af te gaan. Door speciale actiekaarten kun je niet alleen meer kijken welke mijn wat herbergt, maar kun je ook de identiteit van medespelers controleren. Hierdoor zul je je als kwaadaardige dwerg niet meer achter je doorzichtige leugens kunnen verbergen. Dit is wat ons betreft dan wel weer een geslaagde toevoeging, want wat je met de verkregen informatie doet, mag je natuurlijk lekker zelf weten.

Heb ik eigenlijk wel zoveel vrienden?

Saboteur stond altijd al bekend als een spel dat voor grote groepen uitermate geschikt is. Dit heeft ook te maken met de negen spelers die aan het spel kunnen meedoen. Voor De Verloren Mijnen geldt niets anders. Ook hier kun je met totaal negen spelers aan de slag. Het is ons alleen opgevallen dat bij het bordspel een hoog aantal speler nog veel belangrijker is dan bij het kaartspel. Doordat blokkades namelijk niet meer persoonlijk zijn, speelt alle actie zich op het speelveld af. Hierdoor krijg je al snel dat iedereen voor zichzelf gaat werken. Een doorgang creëren voor een teamgenoot betekent namelijk doorgaans ook een doorgang voor de rest, aangezien je in dit spel je dwerg over het speelbord moet verplaatsen. Bij een hoog aantal spelers, heb je de luxe niet om voor jezelf te gaan. Zoveel schatten zijn er namelijk niet en er is enorm veel concurrentie. Je zult andere spelers moeten gaan vertrouwen en in hun dienst gaan spelen, anders zijn de kaarten op voordat je het weet en sta je met lege handen. Met een minder aantal (tot zes spelers) bleek uit onze spelsessies dat de handen zelden ineen werden geslagen. Dat komt mede doordat het aantal dwergen dat undercover is of voor zichzelf werkt dan niet optimaal in verhouding zijn met diegene die wel zuiver op de graad zijn. Kortom: hoe meer zielen, hoe meer vreugd.


Conclusie

Is Saboteur: De Verloren Mijnen net zo leuk of leuker dan het origineel? Dat is lastig te zeggen. Er worden andere keuzes gemaakt in het bordspel die zeker niet allemaal de plank misslaan, maar het maakt het wel een vereiste om echt met een grote groep te spelen. Die must is er bij het kaartspel minder. De keuze om geen persoonlijke blokkades meer te kunnen opleggen vinden we een gemis, omdat het nu lastiger is om de foute jongens het spelen onmogelijk te maken. Aan de andere kant is het spel minder voorspelbaar door alle actie die zich nu op het speelbord afspeelt. Zoals gezegd, het spel kent zo zijn plussen en minnen, maar blijft met een grote groep een vermakelijk spelletje.

Geschreven door: Sander van Genderen