Vorige week publiceerde ik een top 5 spellen die ik op Essen wilde uitproberen. Vandaag is de beurs voorbij en kijk ik terug op mijn favoriete momenten. Dit jaar kwam ik erachter dat SPIEL eigenlijk niet eens zo om het uitproberen van spellen draait.

Tekening van de artiest
Eén van de leukste momenten was bijvoorbeeld toen ik Celestia kocht, de artiest ervan aantrof en er een aan mijn kinderen gerichte illustratie bij kreeg. Celestia kende ik al en was ik niet per se van plan om op Essen te kopen. Bovendien ben ik niet zo van het handtekeningen vragen. Maar wat ik wel mooi vond, was hoe hier de tekenaar in zijn dromerige, fantasierijke stijl in enkele minuten een wereld voor ons creëerde. Een wortelstad, om precies te zijn (mijn dochter houdt van konijnen). Respect.





Proefpotje Don’t Get Got
Don’t Get Got noemde ik al in mijn top 5 spellen: de party game waarin je geheime missies krijgt, die andere spelers onbewust voor je uit moeten voeren. Uitgever Big Potato deelde op de beurs gratis “Essen Editions” uit, waarmee je wat missies kon uitproberen. Mijn eerste poging (“Get a player to compliment your hair”) liep meteen spaak (echtgenoot: “Is dit een van je missies of zo?”), terwijl ik een kaartje onder mijn pizza vond (“Hide this card under someone’s food and be there when they find it"), drie keer onbezorgd high-fivede (“Get a player to high-five you three times in one day”) en een kaartje in een pas gekochte spellendoos vond (“Hide this card inside a player’s game box. Be there when they find it”). Kortom: gelukkig kwam ik er op tijd achter hoe slecht ik ben in dit spel. Niet gekocht.




Kleine, fijne ontwerpfamilie
Vlak naast een stand met filmmemorabilia, van waaruit de gehele dag de muziek van Back to the Future schalde, stond de familie van ontwerper en uitgever Tim Fowers (Fowers Games). Tim is de maker van spellen als Burgle Bros, Fugitive en Paperback; zijn vrouw en kinderen vlogen mee om de spellen te demonstreren. Wij kregen het nieuwe spel Hardback uitgelegd door de vrouw, af en toe bijgestaan – nee, gecorrigeerd – door haar man. Ondertussen vroeg de dochter of ze “some euros” mocht voor de filmmemorabilia aan de overkant. “Give back the change!” riep de moeder haar na. Hardback bleek een geweldig spel: een talige variant op de deck builder, waarin je met je handkaarten steeds woorden moet zien te vormen. Gekocht.

Wat moet de familie Fowers trouwens gek zijn geworden van die muziek.





The Dice Tower Live Show
Elk jaar houdt YouTube-kanaal The Dice Tower een live show op Essen, waarvoor een beperkt aantal tickets beschikbaar zijn. Vorig jaar had ik nog geen idee en waren de tickets al lang vergeven. Dit jaar had ik mij voorbereid en stond ik op de juiste tijd op de juiste plaats (vrijdag, 10u, Dice Tower booth). Even in de rij en dan, uit de handen van Tom Vasel himself, twee gouden tickets! Nou ja, rode, maar het gevoel uitverkoren te zijn was er niet minder om. De show zelf was ontspannen en grappig, met ook veel grapjes vanuit het publiek. Voor ons een mooie afsluiter van twee dagen Essen.





Mijn held ontmoet
Toch was er één nog fijner moment, hoe knullig het uiteindelijk ook uitpakte. Ik liep mijn grootste held van de hele bordspelindustrie tegen het lijf: blogger, podcaster en (sporadisch) YouTuber Dan Hughes. Je ziet het niet gelijk aan hem af, het heldendom. Hij is ook maar een 42-jarige, bebrilde, rossig behaarde, zwaarlijvige Brit, die zijn geld verdient als psychiatrisch verpleegkundige en zijn journalistieke kwaliteiten tot de (onbetaalde) bordspelwereld beperkt (“Once I get paid for it, I start resenting it”, heeft hij daarover gezegd). Op de donderdagochtend, nog in de rij voor de beurs, stootte mijn man me al aan: “Daar, Dan Hughes! Hij ging net naar de wc. Je kunt hem aanspreken!” Maar dat durfde ik niet. Op vrijdag passeerde ik hem plots in een of ander gangpad. In alle drukte legde ik mijn hand op zijn arm en flapte er een wazig “I love what you do!” uit. “Thank you!” riep hij overrompeld terug. “Je gaf hem zowat een hartaanval!” merkte mijn man achteraf op. Die was natuurlijk gewoon jaloers.





Kortom, van Essen herinner ik me niet zo zeer de spellen die ik allemaal heb uitgeprobeerd en gekocht. Wat de beurs echt de moeite waard maakt zijn de mensen eromheen (ontwerpers, tekenaars en eventueel aanwezige familie), de helden die je zomaar tegen kunt komen en de spellen die je vooraf niet eens zo waren opgevallen. Essen mag dan veel te groot en veel te druk zijn, ik weet niet zo gauw een beurs in Nederland waarop ik dit soort ervaringen ook zou kunnen opdoen. Volgend jaar ga ik heel graag weer.




Door: Elin Derks