Afgelopen weekend vond de jaarlijkse BOOTMEET plaats, een kleine, knusse samenkomst van bordspelliefhebbers op de hotelboot van Anna’s familie. Redactielid Elin was er dit jaar voor het eerst bij – en zag dat het goed was. Een verslag van haar belevenissen.

13:00
Aankomst op de boot. Anna zoals gebruikelijk vol energie en vrolijkheid, haar vriend Peter een rustige rots in de branding. De boot blijkt berekend op zo’n twaalf opvarenden. Zolang we niet allemaal blijven slapen, moeten we het er met zijn twintigen kunnen uithouden. Het voelt onwennig, al die nieuwe mensen in zo’n kleine ruimte. Ik weet me aanvankelijk geen houding te geven. Ik verschuil me in Klaas’ schaduw, de goeierd, één van de redactieleden die ik twee maanden geleden voor het eerst ontmoette. Hij is er een van stille wateren, diepe gronden (en leuke stukken: lees zijn recensie van Spring Meadow!). We spelen een potje Railroad Ink. Na Shut Up & Sit Down’s lyrische recensie kan het moeilijk aan mijn verwachtingen voldoen. Die roll ’n writes… ik heb er niet zoveel mee. Dat wil zeggen, ik verloor. Ruim.



15:00
Na mijn warrige uitleg van Dice Hospital (“Ik ken het! Ken ik het? Oeh, die regel weet ik niet meer…”) trek ik me terug in het vertederende Takenoko. Niet een spel dat me normaal gesproken aantrekt, maar toch een verrassend leuke puzzel. Dat wil zeggen, ik won. Leuk om zo twee Budgetlezers te leren kennen – de een met al een flinke baby in de buik (“daar, die met die wollige baard is mijn man”), de ander met stevige meningen binnen en buiten het Budgetspelenforum. De bordspelliefde gaat diep. De wolharige man speelt ondertussen linksachter Everdell, rechtsachter stuurt redactielid Nona kundig een potje Forum Trajanum aan (“na vier dagen demoën vind ik het nog steeds leuk!”), linksvoor wordt de strijd in Dice Hospital steeds heviger. Ik gloei na van mijn overwinning.




16:00
Het einde van Dice Hospital laat even op zich wachten, maar dan wint de Budgetspelenbaas Yorn, samen met Amber (hoe is het mogelijk?) en duiken we met zo’n acht mensen het warme bad van de party games in. Nona zet ondertussen onverstoorbaar haar potje Forum Trajanum voort, ergens in de hoek start een diepgaande sessie 7th Continent. Ik ontmoet voor het eerst redactielid Sander, die ik alleen nog kende van geschreven Skype-berichten (z’n computer zei nee). Hij is basisschoolleraar, schrijft over games én bordspellen en blijkt een absurd gevoel voor humor te hebben. Ik vind hem al bijna net zo leuk als mijn andere redactietroeteldier, Jeroen. Avalon leidt tot veel hilariteit, vooral als de Budgetspelenbaas niet doorheeft dat hij één van de slechteriken is. Shadows: Amsterdam, een ‘real time’ combinatie van Codenames en Dixit, brengt ons allen in een hyperfocus.

19:00
Drie uur later kom ik hoestend en proestend weer boven. Wat zijn party games toch eigenlijk intens! Ik vraag me af hoeveel spellen (en interactie) mijn hoofd vandaag nog aan zal kunnen. Gelukkig staat daar plots Anna’s moeder, de Duitse Christiane, met schalen gestoofd vlees en fusilli. “We hebben kosten nog moeite gespaard!” roept ze uit. Ik zie ineens waar Anna haar energie en vrolijkheid vandaan heeft. Het toetje gaat zo gretig rond, dat Anna uiteindelijk met een leeg schaaltje overblijft. Ik bedenk me dat zij en haar familie hier voor nul inkomsten heel veel werk staan te doen. Hulde! Na het eten loop ik met mijn man Martijn, Sander en Jeroen de kade op om een frisse neus te halen. Terwijl het maanlicht op het water schittert, dromen we van YouTube-filmpjes en wereldoverheersing en zo.




23:00
De meeste opvarenden hebben het schip alweer verlaten. Een klein groepje overblijvers biedt moedig weerstand tegen de slaap. Na een reeks gemoedelijke puzzelspellen – Azul II, Planet, Between Two Castles of Mad King Ludwig – kan ik er weer even tegen. Anna, Martijn en ik drinken een wijntje en kletsen wat. Ik moet denken aan een jaar geleden, toen ik Anna in doktersjas op The Dice Tower zag en voor het eerst dacht: “Hoe zou de bordspellen-scene in Nederland zijn?” We hebben het over onze carrières, Anna in de geneeskunde, Martijn en ik in het onderwijs. Er valt me een overeenkomst op onder de bordspelers die ik spreek: niemand lijkt echt diep te willen gaan voor z’n carrière. Dat bewaren we voor bordspellen.

1:00
Nog één potje Blue Lagoon en dan naar bed. De hut dompelt me in de romantiek van de eenvoud, de soberheid van het leven op het water en het lepeltje-lepeltje liggen of je nou wil of niet. Een piepklein patrijspoortje staat op een kier, de verwarming loeit en ik val met mijn man in een heerlijke, diepe slaap.




9:00
De volgende ochtend, verrassend genoeg, filosofische gesprekken aan de ontbijttafel. We zijn nu nog met vijf die-hards over: Anna en Peter, mijn man en ik, en Marco, die straks een enorme koffer vol ongespeelde spellen het dek op zal slepen. Anna’s ouders schuiven gemütlich aan. Moeder Christiane vertelt over de veelal Duitse toeristen op hun boot, die in Amsterdam regelmatig van de fiets vallen. Vader Gerrit haalt Heidegger, Schopenhauer en andere Duitse filosofen aan in een lofzang op de bescheiden loopbaan. Ik mijmer ondertussen over het simpele leven aan boord van een schip.

11:00
In de auto terug naar het hoge noorden wisselen Martijn en ik ervaringen uit. We hebben allebei een geweldig weekend gehad. Veel nieuwe spellen gespeeld, ja, dat ook. Maar vooral eens uitgebreid gesproken met mensen die snappen wat bordspellen zo leuk maakt. Die bordspellen-scene in Nederland, jaaaaa, die heeft wel wat.

Door: Elin Derks