In de bordspelwereld hoor je de ene na de andere ingewikkelde term. Abstract strategy, simultaneous action selection, pick-up-and-deliver… Waar hebben ze het toch over? Voor de nieuwkomer kan het een doolhof zijn. Daarom gaan we in 2019 weer verder met onze Spelterm in de Spotlight serie.

In deze serie bespreekt steeds één van de redactieleden een veel voorkomende term. We leggen uit wat ermee bedoeld wordt, wat het interessant of leuk maakt en welke spellen erbij horen. Als het even kan, doen we suggesties voor de nieuwe speler. We horen ook graag wat jij ervan vindt!

Vandaag gaat Nona het hebben over de term one vs. many.


Eén voor allen en allen voor één
Iedereen kent dat spreekwoord wel, maar in een one versus many spel geldt het tegenovergestelde: hier is het één tegen allen. Dit spelconcept heeft een vaste rolverdeling, waarbij één speler alleen speelt en de rest het coöperatief tegen die speler opneemt. Meestal is de individuele speler de ‘bad guy’ waarvan de andere spelers proberen te winnen, maar er bestaan enkele uitzonderingen waarbij het precies andersom is. Ik, Nona, ben dol op one vs. many spellen. Ik kan namelijk best genieten van het verhitte overleg dat ontstaat tijdens een coöperatief spel, maar zelf eraan deelnemen trekt me niet aan. Ik maak liever mijn eigen keuzes. In dit genre kan ik plezier beleven aan het samenwerken van mijn tegenspelers én heb ik mijn eigen uitdaging omdat ik zelfstandig tegen hen strijd. Perfect!


Verwarrend
Dit speltype wordt soms door de war gehaald, want er zijn veel titels die hier wel wat van weg kunnen hebben. Zo zijn er coöperatieve spellen waarbij één iemand stiekem tegen kan werken, zoals Shadows Over Camelot. Maar bij een one vs. many spel is de rolverdeling aan het begin van het spel bekend en hebben de spelers dus geen geheime identiteit. Dat de rolverdeling aan het begin vast staat betekent dat een spel als King of Tokyo hier ook niet onder valt. Hoewel de andere spelers regelmatig vechten tegen één losse speler die zich in de stad bevindt, wordt er tijdens het spel regelmatig met elkaar van plek gewisseld. Een spel waarbij één speler iets anders doet, maar wel bij het team hoort, telt ook niet mee. Denk hierbij bijvoorbeeld aan Mysterium.


Eerste stapjes
Wanneer je dit genre wilt ontdekken, maar nog niet zoveel spelervaring hebt, heb ik twee tips. De eerste is ook ideaal voor gezinnen met jonge kinderen, namelijk Little Red Riding Hood uit de Tales & Games serie van Iello. Dit spel kan geheel coöperatief gespeeld, maar is eigenlijk bedoeld om als team in de rol van Roodkapje te kruipen en het op te nemen tegen één speler die de grote boze wolf speelt. Het spel speelt erg snel en is een goed tussendoortje, maar is vanwege de doelgroep wel erg simpel. Wie liever een groter spel met wat serieuzer thema heeft, kan beginnen met Brieven uit Whitechapel of Scotland Yard. In deze twee spellen kruipt één speler in de huid van een personage, Jack The Ripper of Mr. X, dat probeert te ontsnappen aan het team van detectives.


Meer opties
Wil je een spel met meer mogelijkheden, dan heb ik nog twee tips. De eerste is Tiny Epic Zombies, dat ongetwijfeld de meeste opties in één spel biedt. Het spelregelboekje bevat meerdere varianten, maar één mogelijkheid is dat een zombie speler het opneemt tegen de anderen. Allemaal samen werken of juist allemaal tegen elkaar spelen is trouwens ook een optie. In de one vs. many modus probeert de zombie speler ervoor te zorgen dat de plaag zombies te groot wordt om te overwinnen. De andere spelers proberen drie doelen te halen, die per spel kunnen wisselen. De tweede tip is Not Alone. In dit spel strandt een groep spelers op een planeet. Terwijl ze proberen daar weer levend weg te komen, worden ze opgejaagd door de bewoner van de planeet die hen probeert te vernietigen. Het team bezoekt allerlei locaties op de planeet, terwijl hun tegenstander probeert te voorspellen waar ze heen gaan om hen te pakken te krijgen.


Net even anders
Ben je het als losse speler zat om altijd de slechterik te zijn, dan kun je ook een kijkje nemen bij Alone, niet te verwarren met het net genoemde Not Alone. In Alone is de losse speler juist de held, terwijl het team die speler probeert te vernietigen. Dit spel bestaat uit meerdere scenario’s, waarvan elk scenario ook weer is opgedeeld in stukjes. Zo kun je een doorlopend verhaal spelen verdeeld over meerdere spellen, iets wat ik nooit eerder in dit genre zag.

Een echte uitdaging kun je vinden in Tragedy Looper. Dit is een spel waarbij één speler als evil mastermind probeert allerlei nare gebeurtenissen te activeren en de andere spelers proberen dit te voorkomen. Elk scenario bevat meerdere mogelijke plots en ieder plot heeft andere triggers om het spel te verliezen. Elk plot heeft ook een aantal rollen, die in het geheim worden toegewezen aan de personages die zich in dat scenario bevinden. Het team moet proberen te ontdekken welke triggers in het scenario van toepassing zijn en er vervolgens alles aan doen om die te vermijden. Dit lukt nooit in één poging, waardoor de spelers terug in de tijd gaan en het scenario meerdere malen achter elkaar proberen te winnen. Als de de laatste poging mislukt kan het team alsnog winnen door elke rol te identificeren en aan het juiste personage toe te wijzen. Het is een erg origineel spel met veel opties en diepgang, waarover ik nog veel meer kan zeggen. Daarom zal er over Tragedy Looper zeker nog eens een liefdesbrief verschijnen. Het is in elk geval een heel gaaf spel dat eigenlijk heel makkelijker aanleert, maar een heerlijke uitdaging is om te doorgronden en slim te spelen.


Oproep!
Heb jij wel eens een one vs. many spel gespeeld? Wat is jouw favoriet?
En welke spelterm zou je nog wel eens een artikel over willen lezen?
Laat het ons weten in de comments!