Veel bordspelliefhebbers belanden er vroeg of laat: de spellenvereniging. Wat kan je verwachten als je voor het eerst gaat? En waarom blijven er zoveel mensen hangen?

Als het bordspellenvirus je te pakken krijgt, is dat een mooi moment. Want er is opeens zoveel te ontdekken, uit te proberen, te spelen! Elke dag, liefst. Als je mazzel hebt en een geliefde of vrienden die je enthousiasme delen, kom je een heel eind, maar misschien heb je die niet, of hebben ze een andere smaak, of wil je ook eens buiten je eigen cirkeltje treden. Voor mij was het vooral dat laatste, plus de mogelijkheid om gewoon vaker te kunnen spelen. Gelukkig zijn er gelijkgestemden te vinden: in de spellenvereniging.

De eerste keer
Toen ik op zoek ging naar een vereniging om me bij aan te sluiten, koos ik er meteen twee. Aanvankelijk omdat ik toen niet precies wist wat ik zocht in een vereniging en dan kon er altijd nog een afvallen. Ik ga nog steeds naar beide, omdat ze zo verschillend zijn. Dat is iets om je te realiseren als je een vereniging gaat zoeken: je hebt ze in allerlei soorten en maten en allemaal organiseren ze hun speldagen en -avonden weer anders.


Een gigant als Captain Sonar op tafel krijgen? Geen probleem.

Het gezelschap waar ik als het even kan iedere week en een zondag per maand heen ga, is klein: op een drukke avond zijn er ongeveer twintig mensen, als er gevoetbald wordt misschien de helft. De verdeling tussen vrouwen en mannen is ongeveer één op de vier. De meesten zijn er bijna iedere woensdag, kennen elkaar goed en spelen vaak in dezelfde samenstellingen. Kliekjes, zou je kunnen zeggen, al klinkt dat negatiever dan ik het bedoel. Voor iemand die er niemand kent en er voor het eerst komt binnenlopen, kan dat zo overkomen. Maar in de praktijk kon ik bij iedereen bij wie ik dat wilde aanschuiven, geen enkel probleem

Variatie genoeg
Het kan even duren om bij een club je plek te vinden. Vaak zit er wel iemand bij die als contact met de buitenwereld fungeert en nieuwelingen welkom heet, maar daarna is het onvermijdelijk aftasten met welke mensen je graag speelt, welke mensen graag met jou spelen en of zij spellen spelen die jij ook tof vindt. Zelf belandde ik aanvankelijk in de social deduction-groep, want daar is het nou eenmaal makkelijker aanhaken dan aan een tafel met een spel met maximaal vier spelers. Intussen speel ik de ene week een krokante worker placement waar je de hele avond zoet mee bent en de andere een stuk of drie lichtere spellen die vijf of zes spelers aankunnen. Die variatie is erg aantrekkelijk.

Mijn kleine vereniging heeft geen eigen spellencollectie, dus zijn we aangewezen op wat mensen zelf meenemen om te spelen. Zo krijg je dingen uit eigen collectie makkelijk op tafel. Heb je niks om mee te nemen of wil je dat gewoon niet? Dan zijn er altijd wel anderen die wekelijks met een tas vol komen aanzetten. Zo kun je veel uitproberen en kom je misschien nog eens in contact met andere spellen dan je zelf zou kopen.


Afgedroogd worden met Orléans: het hoort er allemaal bij.

Overal aanschuiven
De grote vereniging die ik bezoek speelt minder vaak: er zijn twee bijeenkomsten per maand. Maar daar pakken ze het wel groter aan, zeker op de zondag. Dan kunnen er wel honderd mensen aan het spelen zijn, je kunt er warm eten, er is een bring & buy, ontwerpers komen langs om hun nieuwste creaties te demonstreren en uitgevers stellen spellen beschikbaar die je kunt spelen en winnen. Maar als je liever wat uit de spel-o-theek pakt, ben je ook wel even zoet voordat je de meer dan tweehonderd titels hebt doorgespit.

Deze club trekt meer mensen die in hun eentje komen spelen, onder wie veel expats. Dat geeft een andere dynamiek en een steeds wisselende samenstelling van de groepjes. Dus heb je zin in een stevige eurogame van meer dan twee uur of liever een paar potjes Secret Hitler? Maakt niet uit, want het is makkelijk aanschuiven waar je wil.


Zit er wat voor je bij?

Als je op deze manier elke week een keer ergens aanwaait, kom je van alles tegen; ook aparte figuren. Maar het zijn vooral de leuke momenten die je bijblijven en die zijn er genoeg dankzij de leuke mensen die je treft aan de tafel. Daarom is een bezoekje aan een spellenvereniging een toffe bezigheid voor elk soort speler. Overweeg je dat? Probeer het gewoon een keer: het heeft me positief verrast hoe graag de meeste mensen willen spelen met wildvreemden. Dat is een van de mooie eigenschappen van de bordspelgemeenschap zoals ik die ervaren heb. En klikt het bij de ene vereniging toch niet zo? Bezoek dan toch een keer een andere, want ze zijn zo verschillend dat het zo maar dan dat je je daar wel thuis voelt.

Ga jij ook naar een spellenvereniging? Wat zijn jouw ervaringen, positief of negatief? Heb je tips? Laat het weten in de reacties!

Tekst: Klaas Kaptijn