Uitgever: 999 games
Spelers: 1 tot 4 spelers
Speelduur: 60 tot 90 minuten
Leeftijd: 12+
Prijs: €34,95

Half bordspel, half app – Chronicles of Crime zou wel eens een grote sprong voorwaarts kunnen zijn in de bordspelindustrie. In dit spel duik je met speelbord, kaarten, QR-codes en VR-bril diep de wereld van de misdaadbestrijding in. Dice Tower’s Tom Vasel noemt het spel “verreweg mijn favoriet van dit jaar”. Rahdo noemt het “een uitstekend voorbeeld van de kruising tussen analoog en digitaal”. Ook ik, de reviewer, had er echt zin in. Maar helaas. Dit spel voelt meer als een stap terug.


Het spel
Chronicles of Crime bestaat uit een simpel speelbord, stapels locatie-, personage- en bewijsstukkaarten met QR-codes en een app voor je telefoon of tablet, waarin je die codes kunt scannen. In de app vind je alle informatie die je voor de verschillende zaken nodig hebt – mits je de juiste bewijsstukken scant en je die aan de juiste personages voorlegt. Nieuwe locaties zijn het leukst: je telefoon wordt dan een soort VR-bril, die je ronddraait om de locatie te verkennen. Zo vind je nieuwe bewijsstukken, getuigen en verdachten.

Tijd is schaars: elke gescande kaart zet de klok 5 minuten vooruit, verplaatsen naar een nieuwe locatie kost zelfs 20 minuten. En dat maakt uit, omdat er later op de dag een belletje kan komen van het hoofdkantoor: er is een nieuw slachtoffer gevallen of locatie opgeblazen! Dan kan er zomaar een hoop belangrijke informatie verloren zijn gegaan. Gelukkig leiden er meer wegen naar Rome: elk scenario biedt verschillende paden naar de juiste oplossing. Heb je die naar je idee gevonden, dan rep je je naar het hoofdkwartier, waar de app je een reeks vragen voorlegt. Je score op die vragenreeks geeft aan hoe goed je het verhaal hebt verkend.


Het goede nieuws
Het goede nieuws is dat de app stralend werkt. Er is iets ontzettend cools aan het ronddraaien van je telefoon en zo voor je gevoel een locatie ‘echt’ te verkennen. Als groep spelers zit je broederlijk tezamen achter het schermpje van je telefoon, ieder in de hoop een geniale bijdrage te leveren aan de oplossing van de zaak. Het mechanisme om aan extra informatie te komen – het tonen van bewijsstukken aan verschillende personages – werkt soepel en brengt spanning. Wie blijkt er te liegen of juist loslippig te zijn? En met die belletjes van het hoofdkantoor komt er een gevoel van verantwoordelijkheid. Hier staan levens op het spel!

Ook mooi is dat het spel nieuwe bordspelers lijkt te trekken. Mijn kinderen konden niet wachten om ermee te beginnen. Een telefoon op tafel – wat wil je nog meer? Voor het eerst vroeg ik me ook af of dit niet een spel voor mijn moeder kon zijn. Die kijkt veel detectives en mag altijd graag het verhaal te slim af zijn. En wie mijn moeder aan de bordspellen krijgt… chapeau!


Het slechte nieuws
Maar die geniale ingeving? Die komt helemaal niet. Het is meer een soort rondrennen als kip zonder kop in dit spel. Je hoopt maar dat je net de juiste combinatie maakt van personages en bewijsstukken. Ondertussen waaiert de zaak maar wat uit – nóg meer locaties, nóg meer mensen, nóg meer bewijsstukken – en krijg je steeds minder grip op je keuzes. Nou ja, die pipo bleek een geheime relatie te hebben met dat domme blondje, omdat we de schoonmaakster er toevallig naar vroegen, maar dat is wat het was: toeval. Door datzelfde toeval loop je voortdurend allerlei ‘clues’ mis. Wat ik zaak na zaak merkte, is dat ik na ongeveer drie kwartier mijn interesse verloor. Niet alleen in het verhaal, maar ook in de puzzel die ik moest oplossen.

Dat lijkt vooral te liggen aan de bordkartonnen personages en verhaallijnen in het spel. Het domme blondje ís een dom blondje. En die man met die kras in zijn gezicht? Die is inderdaad één van de slechteriken. De verhalen lijken uit een pulproman te komen, de illustraties uit een slechte strip. Een groter probleem is dat dit de puzzel zelf ondoorgrondelijk maakt. Wie of wat moet er nou precies uitspringen? Wat maakt de ene ‘lead’ beter dan de andere? Ik weet het niet. Ik kan die personages niet ‘lezen’. Ik kan ze alleen allerlei kaarten voorleggen en dan maar hopen dat ze me iets zinnigs vertellen. Oh ja, sommige personages blijken achteraf te hebben gelogen. Tja, ik zag ze niet zweten of met hun ogen knipperen. Jij wel?


Stap terug
Nu kun je natuurlijk zeggen: oppervlakkige karakters, joh, wat wil je in een bordspel. Het is toch geen roman? Nee, die diepgang komt voort uit de mensen met wie je speelt en de complexiteit van het spelsysteem. Juist op die vlakken doet Chronicles of Crime in mijn optiek een stap terug in de bordspelevolutie.

Allereerst heb je in Chronicles of Crime weinig grip op het spelsysteem. Kijk, in Pandemic werk je met de (fysieke) verspreiding van virusblokjes over het speelbord; in Terraforming Mars bouw je je corporatie kaart voor kaart uit; en bij Takenoko zie je het landschap in de breedte en de bamboe in de hoogte groeien. Die fysieke spelcomponenten geven je een gevoel van controle over je eigen koninkrijk. Bij Chronicles of Crime mis je die voldoening, omdat het verhaal zich afspeelt in de app. De raderen van het spel zijn onzichtbaar; het spel sluit je, als het ware, buiten.

En daarmee verlies je ook wat qua groepservaring. Wat bordspellen voor mij zo leuk maakt – en ik hoop dat steeds meer mensen dit ontdekken – is dat je zo intens met elkaar samenwerkt. Dat je de koppen bij elkaar steekt en de blik tezamen op het speelveld richt. Door je over te leveren aan een virtuele omgeving, doet dit spel je haast weer de aanwezigheid van je medespelers vergeten. In een potje Chronicles of Crime zie je dan ook de ene na de andere speler afhaken, tot er nog meer één bij het verhaal betrokken is: degene die toevallig de app beheert.


Wel jammer
Ik zeg dit met pijn in het hart. Ik had dit spel heel graag leuk gevonden, omdat het een nieuw publiek voor de bordspelhobby kan winnen. Tom Vasel denkt er anders over, hè, en ik verwijs je met liefde naar zijn perspectief. Heb je als lezer ook zo’n andere mening, dan hoor ik graag van je! Ik voor mij mis echter die intense ervaring, die heerlijke samenwerking waarbij je hersens gaan kraken, die een echt goed coöperatief bordspel je kan geven.

En mijn moeder, die ga ik er nog maar even niet mee lastig vallen.

Geschreven door: Elin Derks