Waar zal ik vandaag toch eens heen gaan? Op trektocht door een vallei, met mijn schip naar een eiland vol schatten of toch liever mijn weg banen door een oude tempel? Eén ding is zeker: de Penny Papers Adventures serie zit inderdaad vol avontuur!

De reeks bestaat momenteel uit drie spellen, die allemaal overeenkomsten hebben maar toch ook allemaal heel anders spelen. Ik zal eerst de overeenkomsten benoemen en daarna dit spel los bespreken. Neem ook vooral een kijkje bij de andere twee spellen!



Penny Papers Adventure serie In de Penny Papers Adventures serie vertrekt iedereen gezamenlijk op avontuur, maar wel allemaal op je eigen blaadje. Het zijn spellen in het roll & write genre. In de Penny Papers reeks gooit altijd één willekeurige speler de dobbelstenen en iedereen vult op hetzelfde moment een eigen keuze in op een persoonlijk speelveld, je bent dus altijd en allemaal tegelijk aan het spelen. Heerlijk is dat, nooit op je beurt hoeven wachten! Ook is het leuk om te zien dat je met dezelfde dobbelstenen en dus dezelfde keuzes toch ieder met een heel ander blaadje eindigt.

In iedere box vind je de spelregels, een scoreblok en drie dobbelstenen. Het spelregelboekje is zoals andere spellen van uitgever SitDown meertalig, waaronder Nederlands, en is duidelijk geschreven. Er is geen limiet aan het aantal spelers per spel en omdat je allemaal tegelijk speelt heeft het aantal spelers ook geen invloed op de tijdsduur van het spel. Je kunt ook een potje alleen spelen, dit verloopt bijna hetzelfde als een normaal spel. Er is slechts één extra spelregel toegevoegd over hoe je een gegooide hindernis moet plaatsen.

Een scoreblok bevat 100 vellen waarvan ieder speler er per spel eentje nodig heeft. Het is ook mogelijk losse scoreblokken bij te kopen of je kunt net zoals ik een aantal vellen lamineren. Het scoreblok is in elk van de drie spellen niet alleen anders qua thema, maar ook qua indeling. Elk spel heeft dubbelzijdige blaadjes, met aan elke kant een andere layout, voor extra herspeelbaarheid.



De drie dobbelstenen in elk spel lijken op het eerste gezicht op standaard dobbelstenen. Op vijf kanten vind je het gebruikelijke aantal ogen, maar de zesde zijde heeft telkens een gekleurd symbool. Je hebt bij elk spel de keuze dobbelstenen los te gebruiken of bij elkaar op te tellen, dus je kunt afhankelijk van de worp cijfers tussen één en vijftien invullen. Het paarse symbool betekent dat je een cijfer naar keuze mag invullen, een joker dus. Het rode symbool laat tegenstanders een hindernis op elkaars blaadje zetten. Wat het groene symbool doet verschilt per spel, maar heeft altijd een positief effect.

De twee voornaamste verschillen tussen de drie spellen zijn de regels omtrent het invullen van je blaadje en de manier van punten scoren. SitDown heeft elk spel een minimale leeftijd toegekend, wat mij betreft hadden ze ook net als een puzzelboekje met een aantal sterren kunnen werken om de moeilijkheidsgraad aan te duiden. We bekijken ze één voor één, beginnend met de meest simpele.

Deel 3: Valley of Wiraqocha In dit spel ontdek je een vallei met mooie natuur en diverse gebouwen waar je doorheen wandelt. Je speelveld geeft een kaart van de vallei weer en tijdens het spel vul je in wat je in de vallei hebt gezien, dit kunnen hele gebieden of losse gebouwen zijn. Vergeet niet dat diagonaal altijd telt als aangrenzend, zowel tijdens het scoren als het invullen van je kaart.
Punten scoren: Je krijgt punten voor het compleet maken van een gebied. Als je een gebied maar gedeeltelijk hebt getekend levert het niks op. Ieder gebied scoort op een eigen manier. Er zijn gebieden waarbij de cijfers allemaal hetzelfde of juist allemaal verschillend moeten zijn. Ook zijn er gebieden waarbij alleen hogere cijfers aanwezig mogen zijn. Als laatste zijn er drie gebouwen, die punten scoren wanneer ze grenzen aan hun eigen type gebied.

Invullen: Cijfers invullen werkt in dit spel helemaal anders dan in de rest van de serie. Je mag nu namelijk meer dan één veld per beurt invullen. Iedere dobbelsteen kun je los gebruiken of combineren met een andere dobbelsteen. Dit betekent dat je minimaal één en maximaal drie velden invult per beurt. Je eerste cijfer moet je aan de rand van je kaart invullen. Ieder volgend cijfer moet aangrenzend aan een eerder cijfer worden geplaatst.
Hulpje: Wanneer het groene symbool is gegooid mag je een gebouw plaatsen. Er zijn drie soorten gebouwen en ieder gebouw correspondeert met een bepaald gebied. Aan het einde van het spel krijg je twee punten voor elk veld dat aan dit gebied grenst, alweer inclusief diagonalen. Ieder gebouw mag maar één keer geplaatst worden. Je mag naast het tekenen van een gebouw ook nog één of twee velden vullen met cijfers door de resterende dobbelstenen te gebruiken, maar dat hoeft niet.
Hindernis: Op het moment dat het rode symbool verschijnt vervalt de rest van de worp. Geef je blaadje aan een willekeurige medespeler. Hij plaatst een slang op een vrij veld. Deze slang is net zoveel minpunten waard als het hoogste aangrenzende cijfer.Om een slang te verslaan moet je dobbelstenen combineren om het cijfer negen te maken, dan mag je één slang naar keuze doorstrepen. Deze slang is nu verslagen. Een slang verslaan levert geen punten op, maar kan je wel een hoop minpunten besparen. De negen die je hebt gebruikt om de slang te verslaan telt als gebruikt, je kunt deze dobbelstenen niet meer gebruiken om cijfer(s) in te vullen.

voorbeeld puntentelling aan het einde van het spel
Mijn mening: Je blaadje sneller vol maken geeft meer opties om punten te scoren. Dit is daarom bijna altijd de beste zet. Hierdoor is de keuzevrijheid beperkter dan het spel je wil laten geloven. Ook vul je minder snel hoge cijfers in, waardoor een piramide bouwen niet meer de moeite waard lijkt, zeker omdat er geen gebouw bij hoort en deze dus geen bonuspunten oplevert. Er zijn dus wel veel mogelijkheden, maar ze zijn niet allemaal even relevant. Dit zorgt voor meer regels en minder interessante keuzes, niet de beste combinatie. De minste uit de serie, maar nog steeds een prima spel.

Conclusie De Penny Papers serie is wat mij betreft een geniaal idee. Hetzelfde basisconcept met zoveel overlap, maar dan met een paar wijzigingen toch drie totaal andere spellen ervan weten te maken. Gelukkig blijft het niet bij een goed idee, maar zijn ze ook echt leuk om te spelen. Hoewel ik de Valley of Wiraqocha in vergelijking met de anderen tegen vind vallen, is zelfs dat geen slecht spel. Als iemand erom vraagt speel ik met plezier een potje mee, maar zelf kies ik één van de andere twee. Wanneer we kijken naar de hele serie is mijn conclusie dus duidelijk. Wie een sneller en simpeler spel zoekt doet er goed aan de Temple of Apikhabou te kopen. Wie graag wat meer uitdaging heeft zal vrolijk worden van Skull Island. En ben je net als ik dol op roll & write spellen? Dan koop je ze lekker allebei of zelfs alledrie. Ik ben alvast benieuwd naar een eventueel vervolg van deze serie!