Uitgever: White Goblin Games
Aanbevolen leeftijd: Vanaf 8 jaar
Aantal spelers: 2 tot 4 spelers
Speelduur: 20 minuten
Adviesprijs: € 9,50

Stel je voor dat je net je huis volledig hebt schoongemaakt. Je bent druk bezig geweest met stofzuigen, dweilen en schrobben en hebt zelfs je ramen gelapt. Trots kijk je om je heen. Het was geen fijne klus, maar nu het erop zit kun je leukere dingen gaan doen. Plotseling wordt alles op magische wijze weer vies. Je kunt weer van voren af aan beginnen. Dit is Take That in een notendop.



Spiegels en padden
Take That is een kaartspel voor twee tot en met vier spelers, waarbij je zoveel mogelijk punten moet scoren. Elke speler begint met acht of negen kaarten in de hand, afhankelijk van het aantal spelers. De eerste speler legt één kaart uit de hand open op tafel naast de trekstapel. De volgende speler kan een kaart naast de vorige kaart leggen met een waarde tussen tien lager en tien hoger. Ligt er bijvoorbeeld een kaart met een waarde van 36? Dan kun je een kaart tussen 26 en 46 neerleggen. Hoe je dan precies punten scoort? Ik ben blij dat je het vraagt.

Je scoort punten door kaarten uit je hand te “spiegelen” met kaarten uit de rij. In bovenstaand voorbeeld ligt een kaart op tafel met de waarde 36. Heb je 63 in je hand? Dan kun je spiegelen. Andere voorbeelden: 19 met 91, 13 met 31, 74 met 47, enzovoorts. Als je een kaart hebt gespiegeld laat je de resterende kaarten liggen en schuif je de boel aan. Er zitten ook “padkaarten” in het spel met cijfers als 22, 55 en 77. Deze kaarten kun je niet spiegelen.

Kun je een kaart spiegelen? Dan scoor je twee punten. Heb je geen kaart in bezit met de juiste waarde (binnen tien lager en tien hoger) en kun je ook niet spiegelen? Dan moet je alle kaarten pakken die op dat moment in de rij liggen. Elke gewone kaart levert je nu één minpunt op en de zojuist genoemde padkaarten zelfs vijf minpunten. Zoals je misschien al begrijpt is het hierdoor zeldzaam om boven nul punten uit te komen. Het is echter nog zeldzamer om plezier te beleven aan dit spel.

Geluk versus strategie
Take That is bijna volledig afhankelijk van geluk. Het kleine beetje strategie zit hem in het feit dat je kunt bepalen welke kaart je uit je hand neerlegt. Maar omdat je niet weet welke kaarten je tegenstander heeft, is dat lang niet voldoende om het spelverloop te bepalen.

Begrijp me niet verkeerd, een spel dat afhankelijk is van geluk is niet per definitie slecht. En strategie alleen is ook niet alles. De beste spellen die ik ken zijn een combinatie van beiden. Neem bijvoorbeeld Codenames of Azul. Voor beide spellen is geluk de belangrijkste factor voor wat er op tafel ligt, waaruit je vervolgens je eigen strategie kunt bepalen.



De kleine lettertjes
Maar het beste (lees: slechtste) komt nog; aan het einde van de spelregels staat het volgende: “Noteer de behaalde score per speler. Er wordt nog een tweede ronde gespeeld en beide scores worden bij elkaar opgeteld. De speler met de hoogste score wint.” En als kers op een vleestaart met slagroom: “Uiteraard kan er ook gekozen worden om meer dan twee ronden te spelen.”

Verbaasd las ik door. Er staat nog een spelvariant onderaan beschreven voor gevorderde spelers! Misschien is dat de sleutel waarmee deze vreemde bedoening zich alsnog openbaart als een leuk kaartspelletje. Ik vind het altijd leuk om het uiteindelijk toch mis te hebben.

“Als er slechts één kaart in de rij naast de trekstapel ligt en iemand pakt deze kaart (omdat hij geen kaart kan/wil spelen of spiegelen), dan legt hij deze kaart, zoals gebruikelijk, gedekt voor zich neer. Daarnaast moet hij een kaart van de stapel trekken en deze eveneens gedekt als minpunt(en) voor zich neerleggen. De overige regels blijven ongewijzigd.”

Begrijp me goed, ik vond dit al geen geweldig spel. Maar dit? Het lijkt wel of de makers bewust hebben gekozen om een vervelend spel nóg vervelender te maken. Uitgelaten besloot ik toe te geven aan de grillen van het spel. “Dan maak je maar zin.” Maar na meerdere potjes met verschillende personen kan ik slechts één ding concluderen: mijn huis wordt er gewoon niet schoner op.



Conclusie
Zoek je een simpel kaartspelletje met weinig strategie en veel geluk? Dan is Take That misschien iets voor jou. Een goede vriendin van mij kon zich hier bijvoorbeeld prima mee vermaken, wat maar weer bewijst dat er zeker publiek is voor dit soort spellen. Echter, het moge duidelijk zijn dat ik niet onder de doelgroep van Take That val. En zoek je een klein kaartspelletje dat wél de moeite waard is? Kijk dan vooral naar Uno, Take 5! of Skip-Bo.

Deze review is geschreven door Jeroen van Dijk.