Uitgever: White Goblin Games
Spelers: 1 tot 5 spelers
Speelduur: 15 minuten
Leeftijd: Vanaf 8 jaar
Genre: Coöperatief, hand management, stil spelen

Spring aan boord van het schip de Tranquility en zet koers naar het paradijs. Daar heb ik wel oren naar! Ik kreeg dan ook meteen een vakantiegevoel toen ik het doosje van Tranquility in handen kreeg. Tranquility is een coöperatief spel voor 1 tot 5 spelers welke zeer binnenkort in de winkels ligt. Je speelt het geheel in stilte, waardoor communiceren niet mogelijk is. Het doel is om middels je neergelegde kaarten een route te creëren naar dat ene kleine paradijselijke eilandje. Voor iedereen die niet op reis kan, de ideale gelegenheid om er even tussenuit te gaan.


Ik ga op reis en ik neem mee… een puzzel genaamd Tranquility
Het doel is om het paradijselijk eiland te bereiken. Dit doe je door samen met je medespelers een raster van 6 bij 6 te vullen met 36 opeenvolgende kaarten waar je als het ware overheen reist. Er zijn in totaal tachtig kaarten met daarop nummers van 1 tot en met 80. Op het raster moet je linksonder beginnen met een laag nummer en eindig je rechtsboven met een zo hoog mogelijk nummer. Dit kunnen 1 linksonder en 80 rechtsboven zijn, maar bijvoorbeeld ook 4 en 78, dat maakt niet zoveel uit, zolang de nummers maar steeds toenemen en het veld aan het einde gevuld is met 36 kaarten.

Een rondje begint met het schudden van alle tachtig kaarten en het maken van net zoveel stapeltjes als dat er spelers zijn. Tijdens je beurt heb je de keuze uit twee acties: Je legt een kaart in het raster of je legt er twee af. In het begin zal iedereen er voor kiezen om een kaart neer te leggen en dan speelt Tranquility supersnel. Naar mate het raster zich echter verder vult, begint de uitdaging. Leg je namelijk een kaart direct naast een andere, dan moet je het verschil ‘betalen’. Stel dat je bijvoorbeeld een 36 direct naast een 34 legt, dan moet je 2 kaarten afleggen als betaling. Leg je een 36 naast een 32, dan moet je zelfs het maximale van 4 kaarten erbij afleggen!


Het afleggen van je kaarten lijkt aan het begin van de reis geen enkel probleem. Je hebt een dikke stapel kaarten naast je liggen en als je wat af moet leggen mag je altijd je hand weer aanvullen tot vijf kaarten. Echter, halverwege de reis begin je plotseling te merken dat je stapel toch wel erg snel verdwijnt en aan het einde van het spel wordt het zelfs spannend of je gezamenlijk wel alle nummers hebt om de puzzel te completeren. ‘Gaan we het wel redden jongens?’ Een gevoel van Tranquility maakt langzaam plaats voor zweetdruppeltjes.

Een Start en een Finish neer moeten leggen creëren de uitdaging
Slimmeriken kunnen vooraf natuurlijk afspreken om het raster te vullen met alleen de kaarten 1 tot en met 36. De hogere kaarten gebruik je vervolgens om de verschillen te betalen. Het spel laat dit echter niet toe, vanwege de Start- en Finishkaarten. Deze moeten respectievelijk aan het begin en het einde van de reis worden geplaatst. Maar wat is hiervan dan het gevolg?

Zodra iemand een startkaart trekt, moeten er gezamenlijk acht kaarten worden afgelegd. Dit is het enige moment dat je met elkaar mag overleggen. Dit mechanisme zorgt ervoor dat je kaarten die je had bewaard, soms gedwongen toch weg moet leggen.
Daarnaast heb je nog de finishkaart, deze kan alleen aan het einde van het spel neergelegd worden, als het hele raster is gevuld. Er zijn vijf finishkaarten, waardoor eentje afleggen geen probleem moet zijn. Echter omdat alle kaarten willekeurig zijn verdeeld en je niet mag overleggen, heb je geen idee wie er al finishkaarten heeft weggegooid en of er nog finishkaarten in het spel zitten. Bewaar je jouw finishkaart tot het eind, met als gevolg dat je maar met vier kaarten uit je hand kan spelen, of vertrouw je erop dat je medereizigers er eentje hebben bewaard?


En dat is het hele spel! Supersimpel en je speelt een potje in maximaal 20 minuten. Het is gemakkelijk te begrijpen en iedereen waar ik het mee gespeeld heeft, heeft zich ook vermaakt. Het is ook zowel leuk voor jong als oud en ideaal om de kinderen stil te krijgen, want je mag niet praten tijdens het spel (al hadden wij de huisregel dat je alleen niet mocht praten over wat je in je hand hebt).

Mooi artwork in een klein doosje
Voor diegene die uiteindelijk het basisspel helemaal hebben doorgrond, zitten er ook nog drie varianten in de doos. De grillige rots variant introduceert bijvoorbeeld een kaart die tijdens elke beurt een gehele rij blokkeert en de Zeemonsters variant voegt 5 nieuwe Zeemonsterkaarten toe die reeds neergelegde kaarten plots doen verdwijnen. Deze zorgen voor de nodige variatie, helemaal wanneer je meerdere met elkaar gaat combineren.

Tot slot wil ik het nog even hebben over het artwork, en de kwaliteit van de kaartjes. Het artwork is subliem, elk kaartje is voorzien van een eilandje waar je blij van wordt. Ook de kwaliteit van de kaartjes is fijn, ze voelen stevig aan en zijn lekkerder in de hand te houden dan bij een gemiddeld kaartspel.


Net geen goud, maar een dikke zilvervloot
Een goed spel dus en zilver is dik en dik verdiend, maar waarom dan toch net geen Gouden Budgy? Dat komt door een paar kleine elementen.
Tranquility deed me denken aan een spel als The Mind, maar ik mis in Tranquility de ontlading wanneer iets goed of fout gaat zoals in The Mind. De pret straalt daar werkelijk vanaf. Tranquility is wat dat aangaat net iets serieuzer en als net die laatste kaart niet past heeft iedereen een gevoel van: ‘Meh jammer’, maar er mist net die vonk van sensatie. Het komt net iets te vaak aan op net die laatste kaart die dan net niet past, maar dat is niet echt sensationeel. Het is een superleuk en snel familiespel, maar Tranquility is niet voor iedere vriendengroep. Persoonlijk zou ik hem niet altijd uit de kast halen als beginnersspel ter introductie van de hobby en ik hoop dat dat een beetje mijn gevoel voor dik zilver verduidelijkt. Het enige kritiekpunt dat er verder nog is, is dat er staat Tranquility solo gespeeld zou kunnen worden, maar dat dit eigenlijk niet is aan te raden. De spanning in Tranquility zit hem juist in het feit dat je niet weet hoeveel Finishkaarten er al zijn gespeeld. Speel je alleen, dan heb je die informatie natuurlijk wel. Daarnaast heb je als je alleen speelt een redelijk idee welke nummers je hebt afgelegd en welke je moet bewaren om de puzzel te completeren. Hierdoor wordt het completeren van het 6x6 grid te gemakkelijk. Al kreeg ik daardoor juist wel weer een ‘tranquil’ gevoel, maar dat terzijde.


Waar voor je geld?
Tranquility speelt in een kwartiertje heerlijk snel weg en leuk zowel als filler met vrienden als om cooperatief te spelen met de familie. De regels zijn snel uit te leggen en de tafel ziet er mooi gekleurd uit wanneer deze zich met alle kleurrijke kaartjes vult. Het ziet er fantastisch uit.

Alleen de solomodus valt een beetje buiten de boot, omdat deze simpelweg te gemakkelijk is. De uitdaging zit hem in het feit dat je niet mag praten en dus ook niet weet welke kaarten anderen nog op hand hebben. Wanneer je alleen speelt weet je welke kaarten je af hebt gelegd en hoeveel finishkaarten er nog in het deck zitten. Hierdoor kan je deze puzzel vrij gemakkelijk oplossen.

Tranquility is een goed spel, maar het mist net die ‘Oempf’ factor, of (in Budgyvorm) de Oink-factor om Budgy in goud te doen veranderen. Of het nu de ontlading is die ontbreekt, zoals bij The Mind, of iets anders, het is lastig de vinger er op te leggen. Maar als je van toegankelijker simpele coöperatieve puzzelspelletjes houdt, dan is Tranquility zeker het uitchecken waard. Tranquility komt dan ook net iets te kort voor een Gouden beginners Budgy, maar verdient een hele dikke welverdiende Zilveren Budgy die we met veel plezier op één van de Tranquility haar zeilen plakken. Zie je de Tranquility dus ergens varen, kijk dan alvast uit naar zilveren Kapiteins Budgy ergens die egenrs op de zeilen is gestempeld. Hij brengt je zonder zorgen naar veilige haven!