Het begon allemaal bij de aankoop van Tzolk’in
Sinds de aankoop van Tzolk’in waarmee ik mijn bordspelcollectie serieus ben begonnen, heb ik in de tussentijd een beter idee gekregen van mijn voorkeuren. Laat ik er dus maar meteen voor uitkomen: Hoi, ik ben Mike en ik ben een eurogamer! Hierbij praat ik enkel over mezelf, maar eigenlijk is dit meer een wij-situatie. Zo speel ik voornamelijk bordspellen met mijn partner-in-crime, oftewel mijn vriendin. Gezamenlijk spelen wij graag eurogames, waarbij ik misschien meer neig naar de wat zwaardere spellen en mijn vriendin liever de wat lichtere spellen speelt.
Mening bordspelfan kan het onlogisch vinden om met het zware Tzolk’in te beginnen als eerste bordspel. Mocht je die persoon zijn, dan heb je zeker een punt. De eerste keer dat je Tzolk’in speelt zorgt namelijk geheid voor wat verwarring. Voor de personen die niet bekend zijn met Tzolk’in probeer ik het probleem even te schetsen. Het speelbord van Tzolk’in bestaat uit een aantal verschillende tandwielen die door een centraal tandwiel met elkaar verbonden zijn. Iedere beurt wordt het centrale tandwiel gedraaid en dat heeft vervolgens een effect op de werkers die je als speler op de verschillende tandwielen plaatst.
De crux van het spel gaat om lange-termijn planning, omdat je bij het plaatsen van een werker rekening moet houden met het moment dat je hem gaat weghalen. Zo worden de mogelijke acties die een werker kan uitvoeren steeds krachtiger, naarmate je de werker langer op het tandwiel laat staan. Je bent echter iedere beurt verplicht om minimaal één werker te plaatsen of één werker weg te halen en de bijbehorende actie uit te voeren. Hierdoor raak je al snel in de knoop met jezelf, want je wilt werkers graag laten staan om sterkere acties uit te voeren, maar dan moet je dus wel andere werkers weghalen of plaatsen. Een mooie anekdote over deze ervaring is de keer dat ik Tzolk’in met mijn zusje speelde die op een gegeven moment zei: “Huh, wat, huh, nee, wacht”.
Volgende keer ga ik het anders doen
Terug naar de kern van het verhaal, want waarom vertel ik zo positief over Tzolk’in als het zo verwarrend is. Nou ik ben er dus achter gekomen dat ik vooral houd van bordspellen, waarbij je pas aan het einde van het spel een idee begint te krijgen hoe het werkt. Dat je eigenlijk achterblijft met een idee over hoe je de volgende keer een andere aanpak gaat gebruiken. En dat je bovendien nog verschillende andere manieren ziet om tot meer punten te komen. Tzolk’in weet aan al deze punten te voldoen en iedere keer als ik het speel geeft het mij weer stof tot nadenken over hoe je deze puzzel van bewegende tandwielen de volgende keer het beste kunt aanvliegen.
Achteraf valt wel te zeggen dat Tzolk’in qua moeilijkheidsgraad een behoorlijke duik in het diepe was. Vooral voor mijn vriendin die voorheen eigenlijk gewend was om enkel Cluedo en Levensweg te spelen. Daardoor is Tzolk’in voor ons een meetgraad geworden voor de moeilijkheid. Als het moeilijker is dan Tzolk’in dan krijg ik al snel een zucht te horen van mijn wederhelft. Ondanks alles viel Tzolk’in uiteindelijk in de smaak bij zowel mijn vriendin als bij mij en dat is uiteraard een belangrijke voorwaarde voor een bordspel om vaker op tafel te komen. Tzolk’in was dus een goede eerste aankoop voor de collectie, maar de link met bordspel designer Simone Luciani kwam pas later met de komst van Grand Austria Hotel.
Een jaar om uit te kijken naar meer bordspellen van Luciani
Eerder heb ik al met veel plezier een recensie geschreven over Grand Austria Hotel, omdat Grand Austria Hotel zich heel snel een weg heeft gebaand bij de favoriete bordspellen bij ons thuis. Dat is zo gekomen omdat Grand Austria Hotel aan dezelfde punten voldoet als Tzolk’in. Het is namelijk een bordspel waarbij je iedere keer weer op zoek gaat naar een andere manier om het spel te spelen en tot de winst te komen. Daarbij biedt Grand Austria Hotel ook veel variatie, waardoor je iedere keer rekening moet houden met de gegeven uitdagingen. Dit is ook de reden geweest dat ik zonder twijfelen mijn geld heb besteed aan de uitbreiding Let’s Waltz op Kickstarter.
Als wij vervolgens kijken naar Tzolk’in en Grand Austria Hotel dan valt één ding op, en dat is dat Simone Luciani de bordspel designer was voor beide spellen. Hierdoor ben ik mij eigenlijk meer gaan focussen op wat meneer Luciani aan het doen is. Voor het huidige jaar had ik hem ook centraal gezet in mijn keuzes voor de meeste geanticipeerde bordspellen van 2021. Zo komt Luciani dit jaar met niet één, maar twee zeer interessante bordspellen. Met Darwin’s Journey heeft hij een zeer succesvolle Kickstarter gedraaid met Thundergryph Games. Wat mij vooral aantrok in Darwin’s Journey is de focus op het trainen van je werkers. Dit trainen is vervolgens bepalend voor de acties die de werkers kunnen uitvoeren en de flexibiliteit die je als speler hebt in het inzetten van de werkers.
De focus op een uniek element, zoals bij Darwin’s Journey is gedaan op het trainen van werkers, zie ik ook terug in de andere spellen van Luciani. Bij Tzolk’in zijn dit de tandwielen en het geduld dat je moet hebben voordat je tijdsinvestering uitbetaald. Bij Grand Austria Hotel is dit het kiezen van dobbelstenen voor je acties, waarbij de hoeveelheid dobbelstenen bepalend zijn voor de sterkte van je actie. De tweede titel van Luciani in 2021 is Golem en die is geïnspireerd op de mechanieken uit Grand Austria Hotel. Dat maakt Golem voor mij al meteen een interessante titel om in de gaten te houden. Het hebben van een dergelijk uniek element in een bordspel is ook de reden geweest waardoor Luciani bij mij in de smaak valt.
Focus aanbrengen in een zee van bordspellen
Ik ben nog niet klaar met het spelen van spellen waarbij de naam Simone Luciani op de voorkant van de doos prijkt. Een aantal klassiekers die ik nog niet heb gespeeld zijn bijvoorbeeld zowel het eerste als tweede deel van Marco Polo. Of wat te denken van het kaartspel Lorenzo il Magnifico. In de bordspelwereld zijn er eigenlijk altijd meer dan genoeg bordspellen die je kunt spelen. Daarom is het handig om erachter te komen welk soort bordspellen en welke bordspel designers jou het meeste liggen. Voor mij is Simone Luciani dus één van die bordspel designers waar ik graag de bordspellen van speel en die ik de komende tijd in de gaten houd voor nieuwe bordspelen. Ik ben zeer benieuwd wat de favoriete bordspel designers zijn van andere mensen, dus laat dit vooral weten in de reacties.
) ik de Pandemic Legacy spellen zeker een unieke spelervaring, in de kern hebben ze allemaal hetzelfde spelmechanisme. Dat moet toch een keer gaan vervelen!
Nieuws 
Prijsreactie 
Forum 
Shopsurvey